Puno (Peru) - La Paz (Bolivia)

Redelijk vroeg opgestaan om op tijd te vertrekken, maar helaas, de XJ wilde niet starten. In deze ijle lucht moet je vrijwel geen choke gebruiken, dus verzopen en accu leeg. 1,5 uur later dan gepland met hulp van ons technisch genie Tijmen toch vertrokken, en daarna samen met hem opgereden, omdat hij op de motor van Evert reed.

De grens over kostte ook weer zo`n 1,5 uur. Terwijl wij aan het wachten waren kwamen er steeds weer 3-wielers langs vol beladen met uien en aardappelen. Het blijkt dat ze de vrachtwagens aan de ene kant van de grens leeg halen, leeg de grens over gaan en daar alles weer opladen. Dit alles om geld uit te sparen. Dat ze daarmee een kleine dag verliezen schijnt niet van belang te zijn.

Evert zag het motorrijden helemaal niet meer zitten. Zijn Transalp rijdt nu weer goed met kleinere sproeiers, maar hij voelde zich niet fit genoeg. Vrijwel de helft van de groep heeft in meer of mindere mate last van hoogteziekte: diarree, hoofpijn, kortom ziek zwak en misselijk.
Op zich vrij snel naar La Paz gereden, maar als je daar aan komt weet je niet wat je mee maakt. Volledig verkeersinfarct met 1000-en minibusjes, die als taxi fungeren en overal stoppen en daarna weer proberen er toeterend tussen te komen. Ze geven je absoluut geen ruimte. Door al dat stoppen en stilstaan motor heet. Wil niet meer in zijn vrij en gaat op 3 of 2 pitten lopen. Onverwacht op reserve over moeten schakelen. De anderen kwijt geraakt. Met heel veel toeren en omweggetjes eindelijk bij hotelgarage aangeland, waarbij de laatste 200 m stoppen en optrekken op een weggetje van zo`n 30% stijging. Veel van de anderen zijn tegen het verkeer ingereden (1-richtingsweg) om de koppeling te sparen.
La Paz is een ontzettend smerige stad, doordat er teveel mensen op te weinig plek wonen en iedereen alles gewoon op straat flikkert. Een levensgroot verschil met Peru.
Vroeg naar bed gegaan en zo`n 9 uur geslapen om weer wat krachten op te doen.